Απάντηση Στρατηγού στον Επ. Α/ΓΕΣ Ζαζιά: Δεν είμαστε όλοι ραγιάδες

Μετά τη δημόσια παρέμβαση του Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΣ Στρατηγού Ζαζιά για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, το Army24 έλαβε επιστολή από αναγνώστη, πρώην ανώτατο αξιωματικό των Ενόπλων Δυνάμεων, ο οποίος –με σεβασμό στο πρόσωπο του Επίτιμου Α/ΓΕΣ– καταθέτει μια διαφορετική οπτική για τον τρόπο με τον οποίο τιμάται η Ιστορική Μνήμη.

Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει, «δεν είμαστε όλοι ραγιάδες επειδή δεν φωνάζουμε». Η σιωπή, η μετριοπάθεια και η στρατηγική στάση δεν ισοδυναμούν πάντα με ενδοτισμό. Αντιθέτως, αποτελούν συχνά επιλογές υπευθυνότητας – μακριά από ρητορικά άκρα και εύκολους χαρακτηρισμούς.

Η επιστολή δημοσιεύεται αυτούσια.

Αξιότιμε κύριε Αρχηγέ,

Διάβασα με προσοχή και σεβασμό την πρόσφατη δημόσια τοποθέτησή σας για την Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω το βάρος των λόγων σας, το πάθος για τη δικαίωση της Ιστορίας και τη βαθιά αγωνία σας για τη στάση της Πολιτείας απέναντι σε ζητήματα εθνικής μνήμης και αξιοπρέπειας.

Ωστόσο, αισθάνομαι την ανάγκη, όχι να αντιπαρατεθώ, αλλά να τοποθετηθώ. Ως αναγνώστης. Ως πολίτης. Ως κάποιος που υπηρέτησε κι εκείνος τη στολή με ευθύνη και σιωπή για πολλά χρόνια. Και κυρίως, ως άνθρωπος που δεν έχει πάψει να αγαπά την πατρίδα του, απλώς ίσως να τη βλέπει διαφορετικά σήμερα.

Έχετε κάθε δικαίωμα να εκφράζεστε ελεύθερα και καθαρά, όπως κάνατε. Το ίδιο, όμως, έχουμε κι εμείς που διαβάζουμε, σκεφτόμαστε και –όχι σπάνια– καταλήγουμε σε διαφορετικά συμπεράσματα.

Θεωρώ, κύριε Αρχηγέ, ότι η απουσία σκληρών λέξεων από επίσημες ανακοινώσεις δεν ισοδυναμεί πάντα με απώλεια μνήμης ή με εθνική έκπτωση. Καμιά φορά, δεν φωνάζεις όχι επειδή φοβάσαι, αλλά επειδή έχεις επίγνωση. Και γιατί ίσως έχεις επιλέξει έναν άλλο τρόπο να τιμήσεις τα ίδια πρόσωπα, τον ίδιο πόνο, την ίδια αδικία.

Οι 353.000 ψυχές δεν ξεχνιούνται επειδή δεν φωνάζεις το όνομα του Κεμάλ. Ζουν στη μνήμη εκείνων που μεγάλωσαν με τις ιστορίες των γιαγιάδων τους. Που πηγαίνουν κάθε χρόνο στα μνημεία χωρίς να χρειάζονται μικρόφωνα. Που ξέρουν πολύ καλά τι συνέβη, αλλά επιλέγουν να το κρατήσουν στο ύψος που του αξίζει – πάνω από κραυγές, όχι κάτω απ’ αυτές.

Και κάτι ακόμα. Η Πολιτεία, όσο κι αν απέχει από την τελειότητα, δεν παύει να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε έναν ασταθή κόσμο. Όχι όλα είναι ενδοτισμός. Όχι όλα είναι ραγιαδισμός. Κάποιες φορές είναι απλώς επιλογή μάχης σε άλλο πεδίο. Όταν η σιωπή δεν είναι φυγομαχία, αλλά υπολογισμός. Και όταν η λέξη που δεν ειπώθηκε ίσως προετοιμάζει μια πράξη που αξίζει περισσότερο.

Δεν υπερασπίζομαι πρόσωπα ούτε κυβερνήσεις. Απλώς βλέπω πως η Ιστορία δεν τιμάται μόνο με συνθήματα. Τιμάται με συνέχεια. Με ευθύνη. Με μια ήρεμη, δύσκολη πίστη – πως το να σέβεσαι τους νεκρούς δεν σημαίνει να χτυπάς το τραπέζι, αλλά να ξέρεις πότε και πού να το κάνεις.

Γι’ αυτό και σας απευθύνομαι. Όχι για να διαφωνήσω. Αλλά για να προσθέσω. Σ’ αυτή τη χώρα, όσο κι αν μας πικραίνει, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που διαβάζουν, πονούν, θυμούνται και δεν ξεχνούν. Απλώς δεν το φωνάζουν.